ผมมีเรื่องราวมาเล่าให้ฟังครับ ซึ่งเกิดขึ้นกับตัวผมเอง ผ่านมาประมาณ5ปีได้
เรื่องมีอยู่ว่าผมทำงานที่โรงแรมแห่งหนึ่ง แถวๆถนนจันทน์ เขตสาทร งานที่ผมทำเกี่ยวกับทำความสะอาดห้อง
หรือเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า “Room Boy” ต้องทำความสะอาดตามห้องที่ลูกค้า Check Out ออกจากห้อง
ลูกค้าที่นี่ส่วนใหญ่จะเป็นคนจีน และแขกอาหรับ ซึ่งวันนั้นผมได้ทำงานกะดึกคนเดียว ต้องดูแลทั้งชั้นเลยก็ว่าได้
เพราะตอนกลางคืนไม่วุ่นวาย ผมก็ทำงานตามปกติ จนเวลา ประมาณ 22.00 ได้เดินลงบันไดมา ชั้น4 ซึ่งจังหวะนั้นผมทำเงินเหรียญสิบตก ผมจึงก้มเก็บ ตอนที่ก้มเก็บผมต้องมองลอดใต้หว่างขา
บังเอิญเหลือบไปเห็นเหมือนมีคนหนึ่ง ใส่กางเกงขาก๊วยยืนอยู่ข้างหลังผม ด้วยความตกใจจึงรีบหันไปดู ปรากฏว่า “ไม่มีใคร มีเพียงผมแค่คนเดียว” จังหวะนั้นผมไม่ได้รู้สึกกลัวแต่อย่างใด ผมคิดว่าอาจเป็นเพราะเราคิดไปเอง
หลังจากนั้นผมจึงเดินลงไปต่อที่ชั้น3 ซึ่งเป็นห้องของพนักงานทำความสะอาด หรือคนทั่วไปมักเรียกว่าห้องแม่บ้าน
เวลาประมาณ 22.30 มีพนักงาน Front Operator โทรมาบอกว่าให้ผมน่ะ ขึ้นไปที่ชั้น4 ห้อง420 ให้ที เพื่อตรวจดูความเรียบร้อย
ผมแปลกใจอยู่อย่างหนึ่ง คือห้อง420 ที่จะไปน่ะ มันเป็นห้องสูท (ไม่ทราบว่าเขียนแบบนี้รึเปล่า เพราะเห็นเค้าเรียกกัน)
ไม่ได้มีใคร Check In นานละ ตั้งแต่ผมทำงานที่นี่มาไม่เคยได้ไปทำความสะอาดห้องนี้เลย
ผมจึงตอบตกลงว่าจะไปตรวจดูให้
ผมมีกุญแจมาสเตอร์ อยู่หนึ่งดอก ซึ่งกุญแจดอกนี้มันพิเศษมากๆ สามารถเปิดได้ทุกห้อง
พอเดินมาถึงหน้าห้องผมจึงหยิบกุญแจมาเปิดประตู
“แกร๊ก แกร๊ก” เสียงไขกุญแจ ผมเปิดกุญแจห้องนี้ไม่ได้ครับ ทั้งที่ใช้กุญแจมาสเตอร์เปิด ผมลองพยายามอีกครั้ง ปรากฏว่าเป็นเหมือนครั้งแรก ผมจึงละพยายามเดินกลับไปที่ห้องแม่บ้าน โทรศัพท์กลับไปหาที่ Front Operator เพื่อบอกกับเค้าว่าผมเปิดห้องนี้ไม่ได้นะ เค้าจึงตอบกลับมาว่า “ลองดูอีกทีได้มั้ย” ผมจึงได้แต่ตอบรับ ครับๆ ได้ครับ
ผมจึงเดินไปที่ห้องเบอร์เดิมอีกครั้ง แล้วหยิบกุญแจดอกเดิมมาไข ปรากฏว่า เป็นแบบเดิมครับ เปิดไม่ออก
ผมจึงพูดอยู่หน้าห้องว่า “นี่ Room Boy นะครับ ขออนุญาตเข้าไปตรวจความเรียบร้อยครับ”
ผมก็เสียบกุญแจเข้าไปอีกครั้ง ครั้งนี้มันเปิดได้ครับ ผมเลยเปิดเข้าไปแบบแง้มๆดูนะครับ ตอนนั้นไม่ได้กลัวอะไรทั้งสิ้นครับ
คิดแค่ว่า อาจจะมีลูกค้าอยู่
ตอนที่เปิดประตูเข้าไป ในห้องมันมืด แต่ก็พอมีแสงสลัวๆ เล็ดลอดเข้ามานิดหน่อย เพราะตรงข้ามกับประตูที่ผมเปิดเป็นประตูกระจกเพื่อเปิดไปที่ระเบียง และมีผ้าม่านปิดอยู่นิดเดียว
สายตาผมเหลือบไปเห็นม้านั่งโยกเยก ซึ่งมองดูแล้วเหมือนมันโยกเองได้ และที่แปลกไปกว่านั้นคือ มันมีคนนั่งอยู่บนนั้นด้วยครับ
ผมจึงพูดไปว่า ขออนุญาตตรวจห้องนะครับ ก็ไม่มีเสียงตอบจากคนที่อยู่บนเก้าอี้ ผมก็ไม่กล้าเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้า
ลืมบอกไปนะครับ ห้อง420 ห้องสูทห้องนี้ เป็นห้องของเจ้าของโรงแรม เปิดไว้สำหรับให้ครอบครัวมาพัก ผมเพิ่งทราบมาจาก Front Operator อีกที ก่อนจะขึ้นมาเปิดรอบสองน่ะครับ
เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบผมจึงปิดประตู ในตอนนั้นไม่ได้กลัวอะไรเลยนะครับ
(จริงๆ)
พอตอนเที่ยงคืนได้เวลาพักเบรคทานข้าว ก็มีช่างซ่อมบำรุง และพนักงานคนเก่าหลายคนมาพักเบรคด้วย อยู่ช่างก็พูดขึ้นมาว่า “เห้อ คิดถึงอากงเนอะ” พนักงานอีกคนได้ยินดังนั้น ก็ตอบว่า “คิดถึงแกเหมือนกัน”
ด้วยความสงสัย เพราะอยากรู้ว่าอากงคือใคร ผมเลยถามว่า “อากงคือใครครับพี่ๆ” ช่างตอบว่า “อากงคือพ่อของเจ้าของโรงแรมนี้ เจ้าของห้อง 420อ่ะ” ผมได้ยินดังนั้นผมตอบไปว่า “คิดถึงก็ไปหาสิ แกอยู่บนห้องนั้นแหละ” ช่าง และพนักงานได้ยินที่ผมตอบ มองหน้ากัน แล้วถามผมเป็นเสียงเดียวกันว่า “เห็นหรอ เจอหรอ”
“เห้ย เจอสิพี่ แกนั่งม้าโยกอยู่บนเก้าอี้บนห้องแน่ะ”
“จะบ้าหรอ อากงตายไปตั้งนานแล้วนะ”
“จริงพี่นั่งโยกอยู่บนห้อง”
ช่างและพนักงานได้ยินดังนั้น ก็ต่างพากันเงียบ และคิดว่าผมคงจะเจอจริงๆ เพราะไม่เคยมีใครเล่าเรื่องอากงให้ฟัง
ช่างเล่าว่า “องกาแกอายุมากแล้ว แกป่วยและเสียที่ห้อง420นั่นแหละ ตอนเสียแกใส่กางเกงขาก๊วยและเสื้อสีขาว”
ผมก็เริ่มกลัวๆแล้ว เพราะสิ่งที่ผมเจอในห้อง420 กับที่บันไดชั้น4 ใช่อากงแน่ๆครับ
หลังจากนั้นไม่ถึงเดือน ผมก็ลาออกจากที่นั่น เรื่องก็มีแค่นี้แหละครับ
ขอบคุณที่รับฟังครับ
ขอบคุณเรื่องเล่าจาก : สมาชิกหมายเลข 4208512
