ประสบการณ์ขนหัวลุก : ภาพถ่ายหน้าโกศ

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อสิบกว่าปีที่ผ่านมา คุณหรั่งและเพื่อนอีกสองคนมีพฤติกรรมสุดแปลก ทั้งสามเป็นคนไม่เชื่อเรื่องผี แต่กลับชอบดูภาพผี และภาพผีที่ว่านี่คือภาพคนตายที่อยู่ตามโกศในวัดนั่นเอง โดยจะดูวันชาตะ-มรณะ ที่เขียนไว้ แล้วก็พากันวิจารณ์ประมาณว่า ตายตั้งแต่อายุยังน้อยอยู่เลย อะไรทำนองนี้

วันหนึ่งทั้งสามก็มีโอกาสไปดูอีกครั้ง เดียร์ หนึ่งในเพื่อนของหรั่งได้ยืนดูภาพๆ หนึ่งอยู่นานมาก จนหรั่งและเพื่อนอีกคนสงสัยจึงเดินตามเข้าไปดู ปรากฏเป็นภาพของเด็กสาวที่มีหน้าตาที่สวยมาก ใต้รูประบุปีที่เสียชีวิตคือตอนปี พ.ศ.2509 ซึ่งตอนเสียชีวิตเธอมีอายุเพียง 14 ปีเท่านั้น

สักพักเดียร์ก็ก้มลงแล้วเอามือไปลูบบริเวณรูปถ่ายของหญิงสาว แล้วพูดขึ้นมาว่า “ขอแค่กูได้ดมผมสักทีนึง กูก็ชื่นใจแล้ว…” จากนั้นเดียร์ก็วางนามบัตรของตัวเองไว้ที่หน้าโกศนั่น

หลังจากกลับไป เดียร์ก็ไปอยู่คอนโดตามปกติ ซึ่งคอนโดของเดียร์เมื่อเปิดประตูเข้าไปจะเป็นห้องรับแขก ขวามือก็เป็นห้องนอนกับห้องน้ำ เดียร์เล่าให้ฟังว่า มีคืนหนึ่งในขณะที่เดียร์นั่งเล่นคอมพิวเตอร์อยู่ โดยเปิดประตูห้องทิ้งไว้ แล้วสักพักก็ผล็อยหลับไปด้วยความเพลีย แล้วเดียร์ก็ฝันว่ามีโทรศัพท์ดังขึ้นและเขาก็รับโทรศัพท์ โดยที่ปลายสายเป็นเสียงของเด็กสาวและเธอก็พูดว่า

“พี่…นี่หนูเอง จำหนูได้ไหม…”

เดียร์รู้ตัวว่ากำลังฝันอยู่ แต่ก็ตอบกลับไปว่าจำได้ แล้วผู้หญิงในสายก็บอกว่า “หนูขอขึ้นไปได้ไหม…”

ด้วยความที่สาวจะขึ้นมาหา ใครล่ะจะปฏิเสธ แม้จะเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่เดียร์ก็ตอบตกลงไปทันทีว่า “ขึ้นมาเลย” แล้วเขาก็ลุกไปจัดแจงแต่งผมในห้องน้ำ แล้วกลับมานั่งเล่นคอมพิวเตอร์ต่อ สักพักเขาเห็นผู้หญิงชะโงกหน้าเข้ามาครึ่งหน้าที่ประตูที่ติดมุ้งลวด เขาเลยพูดออกไปว่า

“เข้ามาสิ เข้ามาเลยน้อง” ระหว่างนั้นเขาก็ได้กลิ่นยาสระผมหอมอ่อนๆ ตลอดเวลา

“เข้าได้นะพี่…” หญิงสาวถามอีกครั้ง

เดียร์ยืนยันและเมื่อหญิงสาวเข้ามา เขาก็จำได้ทันที ว่าคือผู้หญิงที่อยู่ในรูปในโกศนั้น ที่เขาเอานามบัตรไปวางไว้
“พี่จะไปหรือยัง” หญิงสาวถาม
“ไปไหนเหรอ” เดียร์ถามกลับ
“เข้าห้องไง”

หญิงสาวคงหมายถึงห้องนอน เดียร์ก็เลยว่า “ไปสิ” มีสาวมาขนาดนี้ก็เป็นธรรมดาของชายหนุ่ม แล้วเขาก็เดินนำไป แต่ลืมว่าต้องปิดคอมก็เลยเดินกลับมาปิด เขาไม่ได้มองหญิงสาวที่ตามมาเลย แล้วเมื่อปิดคอมเสร็จก็นึกได้ว่าต้องไปเอาน้ำกับหนังสือก่อน เขาจึงบอก

“เดี๋ยวพี่ไปเอาหนังสือมาอ่านก่อนนะ” และจังหวะที่เขากำลังเดินไปนั้น
“จะไปได้หรือยัง!!!”

หญิงสาวตะโกนถามเสียงโมโห เดียร์รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที แล้วอยู่ๆ เขาก็หันไปเห็นชายสูงใหญ่ที่ประตูห้อง แล้วชายคนนั้นก็ถามเขาว่า

“หนุ่ม…รู้จักเขาเหรอ”

ยังไม่ทันได้ตอบ ก็มียายคนหนึ่งโผล่มาข้างๆ ผู้ชายคนนั้นแล้วพูดว่า

“หนุ่ม…ให้เขาออกไป อย่าให้เขาเข้ามา!”

จังหวะนั้นหญิงสาวได้ผลักเขาเข้าไปในห้อง เดียร์ตกใจมากรีบดันปิดประตูและรีบคล้องสายยูทันที
สักพักเขาก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา เดียร์ตกใจมากที่ฝันแบบนั้นและเขาจะลุกไปเอาน้ำข้างนอก แต่เอะใจขึ้นมาได้ว่า เมื่อกี้นอนอยู่โซฟาห้องโถง แล้วตอนนี้มาอยู่ในห้องได้ยังไง?

เขากำลังจะเดินไปจับลูกบิดประตูและกำลังจะเปิดออก จังหวะนั้นก็มีแรงกระแทกเหมือนมีคนจะเข้ามา แล้วมีเสียงร้องถามว่า “จะเปิดได้หรือยัง เปิดได้หรือยัง ห๊ะ!” เดียร์มั่นใจตอนนั้นว่าไม่ได้ฝัน เขาจึงกระโดดกลับขึ้นเตียง ห้องนอนเขาเปิดม่านทิ้งไว้ เขามองออกไปก็เห็นยายแก่ๆ คนนั้นอยู่ตรงระเบียง
“อย่าเปิดนะ…อย่าเปิดนะ…”

ยายคนนั้นร้องบอก เดียร์กลัวมาก ทางซ้ายก็กลัว ทางขวาก็กลัว ไม่รู้จะยังไงเลยกระโดดมากลางห้อง นอนคลุมโปงและผล็อยหลับไปจนเช้า

ผ่านไปเป็นอาทิตย์เดียร์ไม่ได้เล่าอะไรให้หรั่งและเพื่อนฟัง วันหนึ่งเพื่อนมาหาที่คอนโด ตอนที่นั่งคุยกันอยู่ล๊อบบี้ มีป้าคนหนึ่งเป็นคนชอบร้องคาราโอเกะ แกซื้อทีวีมาแต่ไม่มีใครช่วยยกขึ้นไปบนห้อง ทั้งหมดจึงอาสาที่จะช่วย

พอขึ้นไปถึงแล้วเปิดประตูห้องป้า เดียร์ปล่อยทีวีหลุดมือตกใส่เท้าจนนิ้วเท้าแตกเลือดนองพื้น ทุกคนตกใจมาก ป้าใจนึงก็โกรธแต่อีกใจนึงก็งง และสิ่งที่เดียร์เห็นก็คือ รูปถ่ายของหญิงสาวคนหนึ่งในกรอบรูปสีชมพู ซึ่งเป็นคนเดียวกันกับรูปที่โกศนั่น! ป้าก็เลยบอกว่า

“นั่นน่ะน้องสาวป้าเอง…”

มันเป็นความบังเอิญจนน่าขนลุก ที่รูปคนตายในโกศที่เห็นวันนั้น คือน้องสาวของป้าคนนี้!

ป้าเก็บทีวีเครื่องเก่าพร้อมกรอบรูปที่ว่านั่นไว้ แล้วตั้งแทนที่ด้วยทีวีเครื่องใหม่ โดยก่อนจะเก็บของเก่าไว้ ป้ายังพูดขึ้นมาว่า “รูปถ่ายนี่ จะเอาสักใบไหมล่ะ” ทุกหมดปฏิเสธและขอตัวกลับไปทันที ต่อมาภายหลัง เดียร์จึงตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เพื่อนฟัง

หลังจากนั้นเดียร์ตัดสินใจย้ายออกจากคอนโด ระหว่างที่หาที่อยู่ใหม่ก็มีเพื่อนคนหนึ่งโทรมาบอกหรั่งว่า “เดียร์ตายแล้วนะ!” ซึ่งเพื่อนๆ ก็งงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะเพิ่งเห็นเดียร์เร็วๆ นี้เอง

งานศพของเดียร์ หรั่งได้เจอเพื่อนของเดียร์ที่ทำงานอยู่มูลนิธิและเป็นคนไปเก็บศพเดียร์ด้วยตัวเอง เขาเล่าให้ฟังว่า เดียร์มันตายน่าสงสารมากเลยนะ ตาเหลือก มือหงิก แต่น่าแปลกตอนมันตาย มันอมเหรียญห้าบาทสมัยเก่าไว้ในปากด้วย และที่แปลกไปกว่านั้นคือ ในปากยังมีรูปของผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ด้วย!

หลังจากนั้นด้วยความสงสัยหรั่งจึงไปขอตำรวจดูรูปถ่ายที่ว่านั่น ซึ่งปรากฏว่ามันก็คือรูปถ่ายใบนั้นในห้องของป้านั่นเอง

หลังจากงานศพ หรั่งกับเพื่อนอีกคนจึงกลับไปขอดูรูปนั้นในห้องป้าอีกครั้ง ป้าก็ยืนยันว่ารูปยังอยู่ แต่พอไปรื้อดูกลับกลายเป็นว่าไม่มีรูปอยู่ในกรอบนั่นแล้ว และหรั่งก็เชื่ออย่างสนิทใจว่า เพื่อนเขาไม่ได้เป็นคนดึงรูปออกไปอย่างแน่นอน มันไม่มีเหตุผลเลย เพราะว่าเดียร์เองก็กลัวและไม่ได้อยากได้รูปนั้นอยู่แล้ว

การตายของเดียร์ได้เป็นข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์ คม ชัด ลึก หรือ เดลินิวส์ หรืออะไรสักอย่าง ซึ่งคุณหรั่งเองก็ไม่แน่ใจ ชื่อ คอลัมน์ตายพิสดาร และปัจจุบัน เพื่อนอีกคนของคุณหรั่งก็ได้เสียชีวิตไปแล้ว โดยคุณหรั่งเคยเล่าเรื่องนี้ไว้กับรายการเดอะช็อค ชื่อเรื่องว่า โค้งนี้ที่ชลบุรี

ขอบคุณรายการ The Shock เรื่องเล่าจากความฝัน โดย คุณหรั่ง